DEPREM VE ÇOCUK

Masal dinleyerek uyudu belki de o gece tüm çocuklar. O gece günlüklere en özel anılar yazıldı belki de. Saçları son kez tarandı ve okşanarak son kez öpüldü anneleri tarafından çocuklar. Işıklar son kez kapandı. Son kez kontrol edildi odanın penceresi evlatlar üşümesin diye. Kapatın ışıkları güneş yarın bir başka doğacak sözleri enkazda kaldı. Güneş doğmuştu doğmasına ama hala karanlıktı be dünya. Kızak kaymak için kar birikmiş ama kayacak ne sokak vardı ne de çocuk. Kim bilir kaç çocuk mutsuz kapattı göz kapaklarını. Sence kaç minik beden azar yiyerek sakladı kendini battaniyenin altına. Yaramazlık yapacak vakit çok ama çocuk yoktu ağlayan anaların babaların kucağında. Sabah olacak ve okul yolunda tatil anıları anlatılacaktı hem de ballandıra ballandıra. Öğretmenler gür bir ses tonuyla günaydın demenin hayalini kurmuştu akşam yemeğinde. Kaç çoçuk öksüz başladı o karanlık geceye ve kaç çocuk yetim uyandı enkaza dönmüş şehre. Özenle kesilen tırnaklar sabah kazma misali beton kazacak deseler kim inanırdı.

En çok çocuklar üşüdü. Kimisi betonun altında kimisi yıkık sokağın ayazında. Tebessümle girdiği yatağından feryatlarla uyanmak en çok çocukları üşüttü. Sabah kahvaltısına verilen siparişler gözyaşı oldu. Okul çantası sokağın diğer ucuna kadar fırladı. Çanta okula yaklaştı, fakat sahibi yoktu. Öğretmen yoklamayı sesimi duyan var mı diyerek aldı. Çocuklar bir dakika susmayın ses verin demek çok acıttı yüreğini. Ali, ses ver ve okul bahçesinde yaramazlık yap. Ayşe, ses ver ve arkadaşlarınla bir ol ve dersi kaynat. Pazar gününden temizlenen sınıflar boş ve loş kaldı.

En çok çocuklar üzüldü. Soğuk asfalta basan ayaklar üşümesin diye kumbaralar açıldı. Kartopu oynamaktan hicap duydu ülkemin çocukları. Maraş’a kar yağdı, Edirne’de dondu çocuklar. Hatay’a ayaz çöktü, yetmiş bir ilde titredi çocuklar. VELHASIL EN ÇOK ÇOCUKLAR ÜZÜLDÜ, EN ÇOK ÇOK ÇOCUKLAR ÜŞÜDÜ VE KADER O GECEYİ DEPREMDE ÇOCUK OLARAK YAŞAMAKTI…